🌤️ Pies Boi Sie Wyjsc Na Spacer

Decydując się na psa, niewiele ludzi zastanawia się nad tym, co będzie za kilka lat, kiedy pies zacznie się starzeć. Moj pies od dwoch dni boi sie wyjsc na

Wysłany: Pon 20:24, 12 Sie 2013 Temat postu: Diego nie może wstać na tylne łapy! Zaczelo się od tego, ze wczoraj bylismy z Diegiem na dosc dlugim - moze i meczacym dla niego spacerze (nie wiem czy to ma jakies znaczenie). Rano poszedl na spacer z moim chlopakiem - wszystko bylo w porzadku ciagnal na smyczy jak zawsze.

Mój szczeniak gdy będę mogła z nim już wychodzić, będzie miał skończone 3 miesiące. Niestety ze względu na kwarantannę przez miesiąc nie wychodził i przebywał w cieplarnianych warunkach 23 stopni. Jest to syberian husky więc zima mu nie straszna. Ale zastanawiam się czy nie będzie to mimo wszystko szok temperaturowy przy - 10 za oknem więc jak dawkować te spacery aby piesek się nie przeziębił? Ile razy dziennie wychodzić i na jak długo? Witam, proszę przed wyjściem na mróz chwilę przebywać z psem w pomieszczeniu przejściowym ok, 5 minut następnie wyjśc na dwór, na spacerze w takie mrozy nie przebywać dłużej niż 30 minut( dotyczy syberian) kiedy bedzie starszy , po pół roku przebywać tak długo jak chce, pozdrawiam.

^{Kiedy jesteśmy na spacerze i widzi osoby jeżdżące na deskorolkach, rolkach czy hulajnogach, to rwie się na smyczy i szczeka. Problem się już zmniejszył jeśli chodzi o reakcje na rowery i biegaczy – chociaż pewnie gdyby biegł luzem na pewno by ich zaczepił. Na każdą niepożądaną reakcję pojawia się komenda do wykonania i smaczek.} ^{Andrzej Kłosiński Lękliwa Ida Mamy spory kłopot z naszą dziewięciomiesięczną suczką rasy Bergamasco, która od kilku miesięcy jest z nami. Jest bardzo zalękniona, boi się wszelkich hałasów i obcych osób. Nie sposób z nią wyjść na spacer, bo ciągle nerwowo rozgląda się wokół i boi się wszystkiego, samochodów, przechodniów, rowerów. Jeśli jest bez smyczy na ogródkach działkowych ze strachu ucieka przed siebie gdy tylko ktoś lub coś się pojawi, nie zwracając uwagi na nasze wołania. Ida, bo tak nazywała się suczka, na mój widok schowała się za kanapę. Podczas całej rozmowy czasem przemykała się jedynie jak cień do przedpokoju i z powrotem w kąt pokoju, tylko niekiedy zbliżając się do swojej pani po smakołyk. Jej historia była niestety dość typową historią dla psów pochodzących z hodowli, gdzie zaniedbuje się ważny pierwszy etap rozwoju szczeniaka - okres socjalizacji. Do nowego domu trafiła w wieku około sześciu miesięcy z kojca, gdzie przez stosunkowo długi czas przebywała wyłącznie w towarzystwie matki, bo jej rodzeństwo zostało zabrane znacznie wcześniej. Kojec, w którym przyszło jej żyć był zlokalizowany na obrzeżach wsi i prawdę mówiąc był to kojec z widokiem na bezkresne pole. Ida cierpiała na coś, co lekarze weterynarii zwykli nazywać "kenelozą", syndromem pozbawienia bodźców w wieku szczenięcym. Zagadnienia właściwej socjalizacji szczeniąt, mających w przyszłości żyć wśród ludzi są dość powszechnie znane, warto jednak przypomnieć, że mózg szczenięcia rozwija się niezwykle intensywnie w ciągu pierwszych dwunastu tygodni życia. Tworzy się wtedy cała rozmaitość połączeń nerwowych, a informacje zapisane w tym czasie, docierające w formie bodźców z otoczenia, mają podstawowe znaczenie dla przyszłego funkcjonowania psa. Niestety okres socjalizacji, zwany też oknem socjalizacji, dość szybko się zamyka, a braku różnorodnych doświadczeń nie da się praktycznie, w przyszłości nadrobić. My, ludzie, rozwijamy się zresztą podobnie. Niemowlę, które nie jest przytulane i kochane, będzie miało w przyszłości problemy w relacjach społecznych, w przeżywaniu i rozumieniu emocji. Dziecko, które nie słyszy ludzkiej mowy w pierwszych trzech latach życia, nie jest w stanie nauczyć się jej w przyszłości. W poważniejszych przypadkach syndromu kennelowego, a niewątpliwie przypadek Idy do takich należał, pies nie toleruje różnego rodzaju bodźców i sytuacji, takich jak hałas, huk, samochody, rowery, dzieci, obcy ludzie, dźwięk telefonu, itp. Bodźce te wywołują u psa atak paniki, ucieczki, próby ukrycia się, lub reakcje agresji ze strachu lub rozdrażnienia. Z czasem ilość bodźców wywołujących tego typu zachowania rośnie. Zdarza się, że pies nie chce wychodzić na spacery, załatwia się w mieszkaniu. Można powiedzieć, że tego rodzaju zaburzenie jest odpowiednikiem ludzkiego, dziecięcego autyzmu. Ida, poza sytuacjami, kiedy była w domu wyłącznie w towarzystwie swoich opiekunów, nie potrafiła się skoncentrować na niczym oprócz zagrażających jej dźwięków, widoków i zapachów. Oddziaływania terapeutyczne w wypadku syndromu kennelowego są dość złożone i obejmują obok treningu koncentracji i komunikacji, trening warunkowania, zadania i zabawy terapeutyczne, trening kontaktu fizycznego. Praca z psem obciążonym poważnym deficytem bodźców rozwojowych wymaga dużo czasu, poświęcenia, cierpliwości, wytrwałości i opanowania, jest długotrwała, a sukces nigdy nie jest pełny, co znaczy, że pies nie ma szans stać się pewnym siebie, radosnym towarzyszem człowieka, zwłaszcza żyjącego w mieście. Niestety opiekunowie Idy, mieszkali właśnie w mieście, w bloku jednego z bardziej tłocznych osiedli, w dodatku byli już w podeszłym wieku, Zdecydowali się na zakup bergamasco z sentymentu do suczki tej rasy, która kilka lat wcześniej odeszła z tego świata. Kiedy opowiedziałem im na czym polega problem Idy i co ewentualnie trzeba by zrobić, by jej pomóc, stało się jasne, że biorąc pod uwagę ich możliwości, a także warunki jakimi dysponują, nie ma szans na poprawę jej funkcjonowania i nauczenia psa radzenia sobie z tak silnym lękiem. O ile bowiem w mieszkaniu, do którego pies przywykł, można było uczyć Idę koncentracji na opiekunach i wykonywanych zadaniach, o tyle wyprowadzenie jej z klatki schodowej na tłoczną ulicę, uniemożliwiało jakąkolwiek pracę. Dlatego wspólnie zdecydowaliśmy - a była to trudna decyzja - że najlepszym rozwiązaniem jest szybkie znalezienie suczce innego domu, możliwie poza miastem, bez narażania jej na sytuacje budzące skrajny lęk. W przeciwnym razie mogłaby stać się dość szybko albo agresywna albo wycofać się w skrajną apatię. Po kilku tygodniach udało się znaleźć młode małżeństwo mieszkające w domu za miastem, które zdecydowało się zająć Idą. Kiedy rozmawialiśmy na jej temat, odniosłem wrażenie, że zdają sobie sprawę jaki obowiązek biorą na siebie i jak powinni z psem pracować. Ida trafiła do domu z dość dużym ogrodem, co ważne o tyle, że jako duży pies pasterski potrzebowała dla dobrego samopoczucia sporo ruchu. W pierwszym okresie, kiedy ważne stało się związanie z nowymi opiekunami, staraliśmy się nie wprowadzać specjalnych ćwiczeń, poza przychodzeniem na zawołanie po smakołyki. Cała dzienna porcja jedzenia miała być dawana psu z ręki w różnych sytuacjach w domu i na zewnątrz. Następnie karmienie miało miejsce jedynie w obecności innych ludzi lub dochodzących z zewnątrz hałasów. Wprowadzono też zabawy w wyszukiwanie smakołyków i bieganie za piłką oraz chodzenie na lince. Po około trzech miesiącach Ida zaczęła wchodzić na spacery poza swój teren, jednak w dość spokojnej okolicy, gdzie ludzie pojawiali się sporadycznie. Każde spokojne zachowanie było nagradzane smakołykiem, głosem lub zabawą. Widziałem jeszcze Idę po mniej więcej roku. Choć była i pozostanie suczką wycofaną i wycofującą się w nieznanych sytuacjach, jej funkcjonowanie i sposób bycia zmienił się znacznie. Przestała przeżywać lęk za każdym razem, gdy za ogrodzeniem pojawi się ktoś obcy, samochód czy rowerzysta. Nowi opiekunowie zapewniają jej możliwie dużo ruchu, zabawy i pieszczot, zdając sobie sprawę z jej ograniczeń, na przykład tego, że nie będą jej mogli zabrać na wakacje. Zawsze, kiedy mam do czynienia z osobami chcącymi mieć psa, przestrzegam przed nabywaniem go z pokątnych hodowli lub z pudełka na placu targowym. Pies jest jedynym zwierzęciem na ziemi, dla którego naturalnym środowiskiem społecznym są ludzie. Dzięki trwającej kilkanaście tysięcy lat koegzystencji z człowiekiem, niezwykle łatwo przystosowuje się do wszelkich warunków i doskonale komunikuje się z ludźmi. Jest wszędzie tam, gdzie żyje człowiek i w ten sposób jest zwierzęciem zajmującym największy zasięg geograficzny. Jednak by tego rodzaju zdolności mogły się ukształtować, potrzebuje w okresie szczenięcym odpowiedniego otoczenia i wielu różnorodnych doświadczeń. Nie mam tu na myśli żadnych skomplikowanych oddziaływań. Po prostu szczeniak od urodzenia powinien być wśród ludzi, poznać ich zapach, głos, dotyk, dźwięki, które nam towarzyszą, doświadczyć kontaktu z obcymi osobami, dziećmi i innymi psami. Tak dzieje się w domowych hodowlach, gdzie lubi się psy i dzieje się samo, bez specjalnego zaangażowania ze strony ludzi. Proste ? - Proste ! A jak bardzo ważne i często niedoceniane. Andrzej Kłosiński Wybierz tematykę artykułów Artykuły o psach Cywilizacja oparta na opresji zwierząt Artykuły o kotach Dla lekarzy weterynarii Porady w Behawiorysta zwierząt - zawód i pasja. Życie to przygoda - 20 lat behawiorysty zwierząt Nosologia stosowana - Albo po co psu nos i jak używa go na codzień. Andrzej Kinteh-Kłosiński Jeśli nie pozwalasz swojemu psu węszyć na spacerach, wyobraź sobie, że chodzisz po ulicach w spawalniczych okularach, których nie możesz zdjąć nawet wtedy kiedy coś cię zainteresuje. Psi węch jest podstawowym zmysłem, którym twój czworonożny… więcej Obroże Elektryczne - O czy milczą ich producenci... Dr Robert Falconer-Taylor, Centre of Applied Pet Ethology (COAPE) UK Tłumaczenie: Małgorzata Barnaś Nie zaprzeczamy, że niniejszy artykuł jest jednostronny – opowiadamy się w nim przeciwko stosowaniu obroży elektrycznych w szkoleniu psów. Co więcej, wszystkich twierdzących, że przedstawione tu informacje są zbyt… więcej Genomy współczesnych psów i wilków Genomy współczesnych psów i wilków dostarczają nowego wglądu w proces udomowienia The University of Chicago Medicine 16 stycznia 2014 Tłumaczenie: Andrzej Kłosiński, COAPE Polska Według badań nad genomem współczesnych psów i wilków, psy i wilki wyewoluowały od wspólnego przodka między 9 … więcej Przywiązanie... Głos w sprawie polskich psów łańcuchowych Andrzej Kłosiński Przywiązanie... Glos w sprawie polskich psów łańcuchowych Owczarek podhalański Bućko z bacówki w okolicach Niedzicy, mimo iż część dnia spędza przy budzie, pracuje, podobnie jak jego przodkowie, pilnując owiec i dobytku pasterzy. Moja znajoma opowiadała mi niedawno zasłyszaną w poczekalni gabi… więcej Okresy krytyczne rozwoju szczeniąt - różnice w rozwoju emocjonalnym szczeniąt różnych ras Tłumaczenie: Małgorzata Barnaś Rok 2015 można uznać za ważny dla zwierząt z kilku różnych powodów. Jednym z nich jest bezprecedensowy werdykt jednego z nowojorskich sędziów, wydany w kwietniu, w którym stwierdzono, że zgodnie z zasadą habeas corpus dwóm szympansom należy przyznać status „osób prawnych” (Be… więcej Niewinna krew - głos w sprawie listy psów uznanych za agresywne Andrzej Kłosiński Niewinna krew - głos w sprawie listy psów uznanych za agresywne Śmierć dziewczynki, zagryzionej przez rottweilera dziadków, którzy pozostawili dziecko z psem w ogrodzie, przemknęła niedawno przez media jako wiadomość dnia, ustępując szybko miejsca kolejnym tragicznym lub sensacyjnym wydarzeniom.… więcej Pies współcześnie PIES Dotychczasowy pogląd na udomowienie psa zakładający świadome działanie człowieka, który schwytawszy młode szczenięta wilka nauczył je współżyć i współpracować z człowiekiem dla jego dobra za sprawą podjętych w końcu lat 90-tych badań amerykańskich naukowców Raymonda i Lorny Coppingerów, odszedł do lamusa. … więcej Polo - gdy szczekanie staje się koszmarem Andrzej KłosińskiPolo - gdy szczekanie staje się koszmarem Nasz niespełna roczny miniaturowy sznaucerek Polo jest bardzo szczekliwym i pobudliwym psem. Mamy z nim sporo kłopotów, bo każdego kto przychodzi do naszego mieszkania wita przeraźliwym, nieprzerwanym szczekaniem. Ostatnio zaczął nawet szczekać na odgłos prz… więcej Gdy para idzie w gwizdek Andrzej Kłosiński Gdy para idzie w gwizdek.. Niszczą, szczekają, nie potrafią usiedzieć spokojnie na miejscu, boją się lub przeciwnie - są agresywne. Czasami tracą zainteresowanie światem i wycofują się. We wszystkich przypadkach niewątpliwie cierpią, a my wraz z nimi, jeśli jesteśmy bezradni wobec zach… więcej Feromonoterapia Andrzej Kłosiński Feromonoterapia - kocie feromony policzkowe i psie feromony kojące Odkryte pod koniec lat 50 feromony zwierzęce od kilku lat wykorzystuje się skutecznie w leczeniu zaburzeń zachowania naszych domowych zwierzaków - kotów i psów. Czym są feromony ? Feromony to specyficzne gatunkowo substan… więcej Agresywny Fidel Andrzej Kłosiński Agresywny Fidel Nasz 3-letni mieszaniec wyżła Fidel nie tylko z wyglądu przypomina pewnego dyktatora. Na spacerach nie sprawia większych kłopotów. Co prawda nie jest ufny wobec obcych i nie lubi jak ktoś próbuje go pogłaskać, ale sam nie zaczepia ani ludzi, ani psów, chyba, że jest na smyczy, a inn… więcej Leo - zabawa w pociąg. Jak radzić sobie z problemem kopulowania ludzkich nóg Andrzej Kłosiński Leo - zabawa w pociąg. Jak radzić sobie z problemem kopulowania ludzkich nóg Nasz półtoraroczny PON Leo od jakiegoś czasu wskakuje na ludzkie nogi i wykonuje ruchy kopulacyjne. Zdarza się to stosunkowo często, zwłaszcza gdy w domu dzieje się coś ekscytującego. Czasami trudno … więcej Nemo - gryzący szczeniak Andrzej Kłosiński Nemo - gryzący szczeniak Kilka miesięcy temu, z myślą o naszych dzieciach, kupiliśmy szczeniaka Polskiego Owczarka Nizinnego. Specjalnie wybraliśmy tę rasę jako przyjazną i odpowiednią właśnie dla rodziny z dziećmi. Tymczasem nasz 5 miesięczny obecnie Nemo stał się agresywny wobec naszych dzieci 6-… więcej Kora demolka Andrzej Kłosiński Kora demolka Mamy spory problem z naszą 14-miesięczną bokserką Korą. Od jakiegoś czasu zaczęła gryźć i niszczyć różne przedmioty, a ponieważ robi to podczas naszej nieobecności, nie możemy nic zrobić. Zaczęło się od kosza na śmieci, którego zawartość pogryziona w drobne kawałki zastawaliśmy na podł… więcej Depresja Astry Andrzej Kłosiński Depresja Astry Od dłuższego czasu mamy niemiły i nasilający się problem z naszą kochaną 8-letnią suczką Astrą polegający na tym, że systematycznie i w ukryciu wylizuje swoje łapy. Doszło do tego, że wylizała sobie dwie brzydko wyglądające rany. Próbowaliśmy różnych sposobów - bandażowania łap, krzy… więcej Szalona Gina Andrzej Kłosiński Szalona Gina Od dłuższego czasu mamy spore kłopoty z naszą półtoraroczną suczką Giną, mieszańcem pekińczyka, która jest bardzo nerwowa i szczekliwa. Największym problemem jest to, że oszczekuje i atakuje ludzi, zwłaszcza dzieci zarówno na spacerach jak i w naszym domu. Do tej pory radziliśmy sobie … więcej Etapy rozwoju psa Andrzej Kłosiński Etapy rozwoju psa Podobnie jak w życiu człowieka, w życiu psa możemy wyróżnić etapy. Ich znajomość i respektowanie zasad rozwoju psiej psychiki pozwala na właściwe ułożenie relacji człowiek-pies już od chwili pojawienia się w domu małego i rozkosznego szczeniaczka. Etap noworodka - pierwsze 2 ty… więcej Nieufny Bari Andrzej Kłosiński Nieufny Bari Od około pół roku mamy w domu przygarniętego ze schroniska średniej wielkości kundelka, który jest uroczym i bardzo przywiązanym do nas zwierzakiem nie sprawiającym większych kłopotów. Niestety nasz Bari ma jedną wadę, która jest dla nas bardzo uciążliwa - nie możemy nawet na krótki cz… więcej Ośmielanie Bony Andrzej Kłosiński Ośmielanie Bony Moja suczka Bona jest bardzo lękliwa na spacerach. Każde wyjście poza teren posesji, na której mieszkamy, wiąże się z nieustanną czujnością i wypatrywaniem zagrożenia. Jeśli cokolwiek czy ktokolwiek pojawi się w zasięgu wzroku, Bona ucieka na sporą odległość i szczeka, a kiedy jest … więcej Lękliwa Ida Andrzej Kłosiński Lękliwa Ida Mamy spory kłopot z naszą dziewięciomiesięczną suczką rasy Bergamasco, która od kilku miesięcy jest z nami. Jest bardzo zalękniona, boi się wszelkich hałasów i obcych osób. Nie sposób z nią wyjść na spacer, bo ciągle nerwowo rozgląda się wokół i boi się w… więcej Wybór psa Andrzej Kłosiński Wybór psa W Polsce jest około 7 milionów psów. Jednak spora ich część spędza smutne, przywiązane do budy, życie, pełniąc rolę najtańszego systemu alarmowego. Tymczasem związek człowieka z psem poprzedzał wszelkie formy cywilizacji. Jako pierwsze z udomowionych zwierząt pies strzegł ludzkiego doby… więcej Oswajanie Alego Andrzej Kłosiński Oswajanie Alego Tydzień temu adoptowaliśmy ze schroniska niewielkiego kundelka. Niestety, mimo, że robimy wszystko co w naszej mocy trudno nam wytrzymać z naszym nowym pupilem. Jest bardzo nerwowy, okropnie szczeka kiedy tylko dzieje się coś niespodziewanego w domu, na spacerach oszczekuje i atakuj… więcej Nanda - opowieść na Święta Nanda - opowieść na Święta Za oknem pierwszy śnieg, na stole gorąca herbata, a historia mojego własnego psa pasuje jak ulał na bożonarodzeniową opowieść z morałem. Nanda, bo o niej będę pisał, jest samojedem z pierwszego miotu mojej hodowli. Urodziła się w małym miasteczku na Roztoczu, gdzie mieszkałem jakiś czas te… więcej Kennel Klatka dla psów Kennel Klatka Kennel Klatka jest doskonałą pomocą w wychowaniu psa pod jednym wszak warunkiem - nigdy nie może być kojarzona z karą, jakimkolwiek negatywnym doświadczeniem i nie może być nadużywana. "...klatka to był super pomysl, choc właściwie jej nie uzywam, jeśli chodzi o zamykanie w niej psa. Jest otwarta a … więcej Adopcja psa Andrzej Kłosiński Adopcja psa Decydując się na wzięcie bezdomnego psa ze schroniska lub w innych okolicznościach, trzeba pamiętać, że nie każdy pies będzie w stanie przystosować się do warunków jakie mu oferujemy, choćby w naszym, ludzkim mniemaniu były to warunki wręcz idealne. Wiadomo, na przykład, że psy młod… więcej Wybór szczeniaka Andrzej Kłosiński Wybór szczeniaka Skąd wziąć psa ? Na pewno nie ma sensu szukanie najlepszego przyjaciela człowieka na bazarze, giełdzie, z pudełka czy bagażnika przed wystawą. Psy takie najczęściej rozmnaża się wyłącznie dla pieniędzy, oszczędzając na jedzeniu, zabiegach zdrowotnych (odrobaczanie, szczepienie… więcej Wczesna stymulacja neurologiczna szczeniąt Andrzej Kłosiński Wczesna stymulacja neurologiczna szczeniąt Przez stulecia człowiek próbował udoskonalać zdolności i możliwości psa, tak by jak najlepiej przystosować jego zachowanie do swoich potrzeb i zmieniających się warunków życia. Podstawowym sposobem udoskonalania wyglądu, charakteru i zachowania … więcej Czy pies nas dominuje? Andrzej Kłosiński Czy pies nas dominuje? Tak zwana "teoria dominacji" - użyteczna prawda czy szkodliwa fikcja? "Nasz pies nie chce nas słuchać, bo kompletnie nas zdominował. Przychodzi na zawołanie kiedy chce, podobnie wykonuje nasze polecenia, chyba, że mamy pod ręką coś smacznego. Zdarza mu się warczeć … więcej Dziecko i pies Andrzej Kłosiński Dobry kontakt dziecka z psem wspomaga jego rozwój emocjonalny i społeczny. Uczy respektu, szacunku, wrażliwości i odpowiedzialności wobec zwierząt i ludzi. Terapeutyczny kontakt z psem wykorzystuje się także coraz powszechniej w leczeniu autyzmu, dziecięcego porażenia mózgowego oraz różnych… więcej Jak pies z psem Andrzej Kłosiński Jak pies z psem - Przygotowanie psa na pojawienia się nowego psa. Podstawą umiejętności dobrych relacji psa z innymi przedstawicielami jego gatunku jest właściwa socjalizacja szczeniaka z psami, dbałość o utrzymywanie kontaktów z psami kiedy szczeniak dorasta w nowym domu, nie popełnianie … więcej}

ቬድу աςеሻիр
Ցибεዴա гስмипо

Pies może przejść przez obcy przedmiot w ciągu zaledwie 10 do 24 godzin. Dzieje się tak tylko wtedy, gdy jest wystarczająco mały, aby przejść przez przewód pokarmowy i nie utknie. Ze względu na niebezpieczeństwo wewnętrznych blokad powinieneś wezwać weterynarza po ekspertyzę.

Spotkaliście się kiedyś z sytuacją, aby pies nie chciał iść na spacer? Znacie to uczucie, kiedy radośnie wychodzicie na dwór z planem pokazania maleństwu świata i nagle na ziemię sprowadza Was kotwica w postaci szczeniaka, który za nic w świecie nie chce iść dalej? Co zrobić? Jak sobie z tym poradzić, a najważniejsze: jak pomóc szczenięciu w tej sytuacji nie powodując problemów w przyszłości? Nie znam odpowiedzi na to pytanie, bo sama na przykładzie Elzy dopiero się tego uczę, ale chyba to onczym dziś napiszę jest skuteczne, bo z dnia na dzień jest coraz lepiej, ale od początku. Z Elzą jest następujący problem: „Chce mi się siusiu, musimy iść na dwór!” – piękny komunikat, godny dorosłego psa wyrażony histerią, jakiej świat nie widział i waleniem łapami w okno balkonowe. W te pędy biorę więc szczeniaka na ręce i zbiegam po klatce schodowej. Dopadam pierwszego kawałka trawnika i… i postawiona na ziemię Elza odwraca się na pięcie i z nie mniejszą szybkością niż moja, zapiernicza do domu z piskiem: „Jednak jeszcze wytrzymam, wracajmy!” Łapię ją w połowie klatki schodowej, tłumacząc, że takiemu maluszkowi nie wolno wbiegać po schodach, po czym wynoszę na drugi koniec osiedla, gdzie rośnie nieskoszona wielka trawa. Dla Elki – istny busz. Mała tam uspokaja się, załatwię swoje potrzeby i pędem wraca do klatki – skąd z na drogę, skoro zawsze ja tam wynoszę? Tego nikt nie wie. Spacery w mieście praktycznie nie istnieją. Mała siada na środku chodnika i głośno lamentując odmawia dalszego spaceru. Próby przywołania, zabawy, zachęcenia do czegokolwiek spoczywają na niczym, bo szczeniak wraca do domu i gdyby nie smycz, która ogranicza jej ucieczkę pewnie czekałaby nam nie na pierwszym piętrze pod naszymi drzwiami zanim zdążyłabym ją zawołać. Więc siedzimy. Ona siedzi na środku chodnika, a ja kucam kawałek dalej i czekam. Czekam, aż szczeniak mi się odwiesi. Gdy chcę do niej podejść, cieszy się, noskuje mnie po twarzy, po czym korzystając z okazji, po chwili miziania ucieka w stronę klatki lub na schody, bo moje podejście pozwoliło jej zyskać kilka merów smyczy by podejść bliżej do domu. Więc nie podchodzę i czekam. Po kilku minutach tragedii, Elza przybiega do mnie ziejąc zestresowana. Wskakuje na kolana i każe się nosić. Więc siedzimy kolejne minuty, aż się uspokoi. Ale dwór jest taki przerażający… w końcu zdejmuję ją z kolan i odchodzę kilka kroków do tyłu wołając. Czasem podbiegnie wydając dziwne okrzyki w stylu: „Ha, Ha, Hahaha!” ale zdecydowanie częściej siada w miejscu w którym ją zostawiłam (kiedy okaże się, że znowu nie da się pobiec do domu) i szczenięca tragedia rozpoczyna się na nowo. Wrzaski i pisk jakby ją ktoś ze skóry obdzierał, a ja stoję dwa metry dalej i próbuję przebić się do mózgu mojego szczeniaka. W końcu! Odwiesza się i z płaczem przybiega do mnie. Wielkie pochwały i wielkie głaski. Zabawa zabawką, albo smakowity gryzak pojawia się magicznie w mojej ręce, ale Mała nimi gardzi. Jeszcze jedna próba, by zrobiła kilka metrów i wracamy do domu. Tym razem szczeniak mało nóg nie pogubi tak pędzi do klatki, czyli jednak umie chodzić! Cóż… dwór jest straszny. Następnym razem na spacer wychodzi dla odmiany z nami Donner. Z tym to Elka czuje się bezpieczna. Wiadomo za kim iść, kogo się pilnować, gdzie siknąć i co powąchać, choć i przy nim zdarzają się zawiechy, szczególnie kiedy zaszczeka gdzieś pies. Zielona w kwestii tak małych szczeniaków długo nie mogłam ogarnąć, czemu Elza kiedy usłyszy psa, nawet będąc w domu, biegnie i chowa się w najciemniejszy kąt. I tu o dziwo przyszedł mi z pomocą M. czym mnie niezwykle zaskoczył. Suka jego rodziców miała kiedyś szczeniaki i według M. szczeniaki mieszkające w budzie z matką uczone są chować się do budy, kiedy tamta szczeka. Coś w tym jest, bo jaki pies by nie szczeknął, gdzie by nie szczeknął, Elka przerywa zabawkę, spanie, jedzenie i z pełną szybkością ucieka pod łóżko. Czy coś z Elzą jest nie tak? Nie… wszystko w porządku tylko miasto jest takie straszne. Zabrana do lasu, biega luzem pilnując się Donnera i nie ma problemów z chodzeniem. A na próby wzięcia na ręce kończą się wyrwaniem, bo szczeniak w jej wieku jest już dużym i samodzielnym psem, mimo, że po kilometrze spaceru powinien być już padnięty. Ale nie! Elza sama będzie chodziła. Nie ma skakania, by wziąć na ręce, nie ma histerii i siadania na drodze jakby ją coś unieruchomiło. To samo dzieje się w ogrodzie, zupełnie inny szczeniak. Pewny siebie, radosny zabawowy. Kiedy chodzi z M. do pracy również bez większych obaw zwiedza część biurową jego firmy, odwiedzając ciotki z różnych pokoi, chętnie też wychodzi za potrzebą na przylegający do jego pokoju trawniczek. Ale jego firma jest… można by powiedzieć w szczerym polu. Zatem co jest przyczyną? Czy to wina smyczy? Z ciężkim sercem puszczam małą na osiedlu i po kilku sekundach dopadam ją na klatce schodowej. Tak zwiewała, że aż się za nią kurzyło, a nic się nie wydarzyło. Nikt, ani nic nie pojawiło się w zasięgu wzroku, nic nie huknęło, żaden pies nie zaszczekał… Ponowna próba i…. ponowna porażka. Zapinam więc szczeniaka na smycz i siadam na ławeczce koło niej. Szczeniak się szarpie, histeryzuje, bo ona koniecznie musi iść do domu. W końcu odpuszcza i przychodzi do mnie. Bez większego problemu wspina się na ławkę, potem włazi na moje kolana i ciężko dysząc obserwuje otoczenie. Ignoruje zaproponowaną zabawkę, chwilę się waha, po czym zjada smaczka. Po dłuższej chwili uspokaja się i schodzi z kolan. Wącha trawę, niby przypadkiem kierując się w stronę klatki. Kiedy smycz się napnie, dostaje histerii, ale bardzo szybko wraca do mnie. Siada i patrzy na mnie tymi swoimi smutnymi oczkami: „możemy już iść?”. Wzdycham ciężko, wstaję i idziemy, a Mała dostaje nagle +5pkt siły i +5pkt szybkości. W ostatniej chwili łapię ją, by nie zaczęła wskakiwać po schodach i zanoszę na piętro. Nim zdążę ją postawić jest już pod drzwiami, radośnie machając ogonem – zupełnie inny szczeniak. Wpada jak torpeda do domu i dawaj! Bawić się, zaczepiać Donnera, pić wodę, szczęście nie z tej ziemi. A ja się zastanawiam co zrobić. Czy dalej oswajać ją z miastem, skoro kosztuje ją to tyle stresu i nerwów? Dobra… z miastem to zbyt wiele powiedziane, bo jest to tylko blok, chodnik na którym bawią się dzieci, niezbyt ruchliwa dojazdowa ulica i… tyle. Do „centrum” Grójca jeszcze się nie wybrałyśmy, pod główniejszą ulicę jeszcze nie podeszłyśmy, innego psa jeszcze nie spotkałyśmy… a tu już taka trauma… porównywalna do stresu jaki miał Donner będąc na spacerze w centrum Krakowa, który i tak dzielnie zniósł, tylko po powrocie na nocleg zwymiotował stresy… Jak więc żyć? Jak pracować? Czy wywozić ją na spacery tylko do lasu? A gdzie wyprowadzać na pilne potrzeby? Zaciskam zęby, całuję ją w nosek i borę pod pachę. Ponownie schodzimy ze schodów. Taszczę tego mojego szczeniak przez całe osiedle, który z dnia na dzień więcej waży, by puścić ją w „bezpiecznej” trawie, z której jej nie widać i na której można spokojnie załatwić potrzeby, a potem powtarzam całą historię z ławeczką. Donnera wiecznie prowadzać z nią nie mogę, bo musi się uczyć trochę samodzielności, zresztą ogarnięcie ich dójki, kiedy jedno ciągnie na przód, a drugie w tył jest niemożliwe. Sam Donner też nie jest zachwycony „tempem” spaceru, ani jego długością. Więc dalej cierpliwie pracuję, choć chce mi się płakać, kiedy widzę jej panikę i nie wiem jak jej pomóc by poczuła się lepiej. Czy zabierać ją od razu do domu po pierwszym pisku? Czy dać się uspokoić i nagradzać spokój? To dopiero ośmiotygodniowy maluch. Ciężko wymagać od niej zachowań dorosłego psa. Więc w moim działaniu nie ma konsekwencji. Czasem pracujemy, a czasem na życzenie księżniczki wracam do domu. Trudno. Jak podrośnie najwyżej odpracujemy powstałe problemy, ale nie mam serca oglądać tego jak maluch przeżywa „spacer po mieście”, skoro mogę zabrać ją na fajny spacer do lasu, na którym się dobrze czuje. Jak podrośnie, zaczniemy chodzić gdzie indziej, ale obecnie najważniejsze jest by Elza mi ufała, wiedziała, że ze mną jest bezpieczna, niezależnie od tego gdzie się znajdujemy. Tylko te nasze codzienne szybkie siki spędzają mi sen z powiek. Wynoszenie szczeniaka na drugi koniec osiedla, co kilka minut, bo często pojawia się: „Jednak nie, wytrzymam jeszcze, tylko wróćmy już”, a w domu okazuje się, że jednak ma potrzebę i nie wytrzyma, więc spowrotem na dwór. Dziwnie… ciężko… Budzik i Donner nie mieli takich problemów. Okej… ja nie miałam takich problemów, bo ogród stał otworem i potrzebę można było załatwić zawsze i wszędzie. Ale nie pamiętam, by kiedykolwiek spacery były dla nich problemem, ale… mieszkaliśmy na obrzeżach Lublina. Prawie na wsi, więc może w mieście było by podobnie? Kto wie? Pożyjemy, zobaczymy. Ale tak jak pisałam we wstępie z dnia na dzień jest lepiej. Dziś Elza niesiona na rekach postanowiła się zacząć wyrywać i postawiona na ziemi, sama przeszła ostatnie kilka metrów do „bezpiecznej” trawy, a później zachęcona nawet dość radośnie przeszła kawałek ulicą. Wprawdzie ławeczka pod blokiem dalej jest traumatyczna, ale powolutku, powolutku ze wszystkim się oswoimy. Najważniejsze, by mała czuła się przy mnie bezpiecznie i przede wszystkim nad tym pracujemy. Czego natomiast nie polecam robić z takim szczeniakiem? wlec go na smyczy, szarpać, holować – awersja w czystej postaci, a potem już jest tylko gorzej. kiedy wyrywa się i próbuje oswobodzić ze smyczy stać niewzruszonym – pozwalając mu popadać w coraz głębszą panikę. nie szanować obaw, problemów i potrzeb szczeniaka uważając, że musi się przyzwyczaić. – Musi zhabituować wiele rzeczy, ale kiedy będzie na to gotowy i kiedy będzie miał w nas oparcie. A zaufania nie da się zbudować w ciągu tygodnia, a przynajmniej nie na tyle, by od razu takiego malucha, który ma problemy ciągnąć do centrum miasta, innych psów i ludzi. zupełnie wykluczyć stresujące miejsca – NIE! Tylko poznawać je stopniowo, z rozsądkiem i z szacunkiem dla naszego psa. Ogółem: 38 834, dzisiaj: 3 Przeczytaj także: Amelia Bartoń - Mam dość specyficzne poczucie humoru, stosuję dużo ironii (zazwyczaj autoironii) oraz przenośni - nie odbieraj wpisów dosłownie i osobiście! Są to moje indywidualne przemyślenia i nie musisz się z nimi zgadzać, dlatego przed rozpoczęciem czytania wpisów skonsultuj się z weterynarzem lub behawiorystą, gdyż każdy wpis niewłaściwie zrozumiany grozi utratą zdrowia. Niewskazane dla osób bez dystansu. Substancja czynna: obiektywne ocenianie świata i osobiste przemyślenia. Czytane w nadmiarze mogą powodować frustrację i chęć hejtu. Czytasz na własną odpowiedzialność!

Używaj zabawek. Może Twój pies przyzwyczaja się już do wody, ale wciąż boi się wejść do niej sam. Aby rozwiązać ten problem używaj zabawek, które pływają i które lubi Twój pies. Wrzuć je do wody i pozwól, aby sam po nie wskoczył. Możliwe, że pierwsza próba będzie trudna, ale na pewno nie potrwa to długo.

Witam. Kilka dni temu kupiłem psa rasy beagel. Problem polega na tym, że karat nie chce wcale wysunąć nosa poza drzwi mieszkania, trzeba go brać na ręce aby wyszedł na klatkę schodową. Następnie jak już zejdzie po schodach na sam dół klatki i znajdziemy się na podwórku nie ma najmniejszego zamiaru ruszyć tyłka z miejsca aby przejść kawałek po chodniku. Zapiera się i trzeba go wręcz ciągnąc za sobą. Jak sie znajdzie już na trawie wtedy już chętniej spaceruje. Kilka dni to mało jeśli chodzi o aklimatyzację psa w nowym miejscu. Co Państwo możecie na początek zrobić to: - wychodzić z psem co najmniej 4 razy dziennie; - jeśli okolica na to pozwala (pod względem bezpieczeństwa) zamiast ciagnąć psa na smyczy można zachęcać go do podejścia do siebie (smakołyki, zabawa) odchodzić kilka kroków dalej i znów zachęcać do podejścia; - warto na chodniku układać tzw. ślady zapachowe, aby pies się mógł skoncentrować właśnie na nich; - towarzystwo innego zrównoważonego, ale chętnego do zabawy i ciekawskiego psa przyspieszy cały proces; pozdrawiam

Hm, sasiadom trudno sie dziwic. Jesli pracujesz, to wez kilka dni urlopu i zacznij uczyc jak szczeniaka - intensywny spacer, potem uczysz pozostania na miejscu jak podchodzisz do drzwi, natychmiast wracasz od drzwi, nagradzasz, potem to samo przy otwartych drzwiach, przy przymknietych, zamknietych na klamke, zamknietych na klucz, potem powracasz sprzed drzwi do mieszkania, potem z jednego

Decydując się na psa, musimy zdawać sobie sprawę z tego, że spacery z pupilem staną się nieodłączną częścią naszego życia. Będziemy musieli spełniać ten obowiązek, który przecież może być również przyjemnością. Miłośnicy czworonogów uwielbiają wychodzić ze swoimi pupilami. Czasami jednak w natłoku codziennych spraw spacer z psem odkładamy „na później” lub pogoda za oknem nie zachęca nas do wyjścia. A pies? Czasami ukradkiem, czasem wręcz demonstracyjnie upomni się o wyprowadzenie go na dwór. Jak? Oto 6 oznak, że twój pies chce wyjść na spacer! 1. Trzyma w pysku swoją smycz Czy twój pies kręci się po mieszkaniu i wygląda, jakby przygotowywał się do wyjścia? Chodzi wokół ciebie, trzymając w pysku swoją smycz? A może jest na tyle zdesperowany, że otworzył szafę, w której trzymasz akcesoria spacerowe? To jasny sygnał dla ciebie, że czas porzucić dotychczasowe zajęcie i wyprowadzić psa na spacer. 2. Wyczekuje przy drzwiach Stoi przy drzwiach z wyrazem wielkiego smutku lub wykonuje taniec w stylu „pośpiesz się człowieku, bo zaraz zasikam całe mieszkanie”. To jasny znak, że twój pies potrzebuje spaceru i to teraz, już, zaraz! 3. Przynosi ci obuwie Czy twoje buty zniknęły z przedpokoju? A przecież tam je ostatnio zostawiłeś. Zaczynasz nawet zastanawiać się, czy przypadkiem nie dopada cię skleroza. I wtedy do pokoju wchodzi pies, a w pysku trzyma… twoje buty. Cóż, chyba ktoś chce ci powiedzieć, że czas wyjść z domu. 4. Macha ogonem jak nigdy wcześniej Macha ogonem, jakby nigdy wcześniej nim nie machał. Nie powiedziałeś wcale „idziemy na spacer”, ale pies myśli zupełnie inaczej… Chyba musicie wyjść natychmiast, zanim pies „zamacha ogonem” cały dom. 5. Wydaje z siebie najsmutniejszy dźwięk na świecie Pies opada z hukiem na swoim legowisku, przy okazji wzdychając. Wzdycha tak bardzo, że aż ty czujesz ten podmuch powietrza, który jednak kryje w sobie coś jeszcze. To najgłośniejsze, najsmutniejsze i najbardziej „przesadne” westchnienie na świecie. To dźwięk psa, który pragnie spaceru. 6. Jest wpatrzony w okno Czy twój pies spogląda wymownie przez okno, a jego głowa porusza się raz w prawo, raz w lewo, obserwując każdy krok przechodniów? To znak, że czas na spacer! Musisz wiedzieć, że kiedy czworonóg jest naprawdę zdesperowany, będzie prosić o spacer również szczekaniem, jakby chciał zwrócić uwagę osób za oknem. A nuż ktoś się nim zainteresuje i wyprowadzi go na dwór, skoro opiekun się nie kwapi… Pies chce wyjść na spacer, bo jest… psem! A pies, jeśli jest zdrowy i pełny sił, zawsze chętnie wyjdzie na spacer. Nawet jeśli pogoda wcale nie zachęca do wyjścia z domu. Zresztą, co to ma za znaczenie, skoro na zewnątrz tyle się dzieje! Gdy twój pies chce wyjść na spacer, jak to okazuje? Koniecznie napisz o tym w komentarzu!

mbzFT.

z8gpt165y2.pages.dev/369

z8gpt165y2.pages.dev/18

z8gpt165y2.pages.dev/311

z8gpt165y2.pages.dev/365

z8gpt165y2.pages.dev/296

z8gpt165y2.pages.dev/362

z8gpt165y2.pages.dev/388

z8gpt165y2.pages.dev/33

z8gpt165y2.pages.dev/155

pies boi sie wyjsc na spacer