Jeżeli np. mamy wykonać 20 zagrywek w róg boiska po przekątnej, to liczmy ile prób było udanych. Następnym razem spróbujmy się poprawić. Liczenie podnosi motywację i sprzyja zdrowej rywalizacji między ćwiczącymi. Unikaj ćwiczeń, w których nie ma potrzeby przemieszczenia się. W siatkówce plażowej nie ma wyizolowanych zagrać.
Gra w siatkówkę nie polega jedynie na odbijaniu piłki i przebijaniu jej przez siatkę na stronę przeciwnika. To cała seria skomplikowanych wyskoków, uderzeń i zagrań do członków swojej drużyny, mająca na celu zdobycie jak największej liczby punktów dzięki grze jakie często można zaobserwować u profesjonalnych siatkarzy przy siatce, mają duże znaczenie. To, na jakiej wysokości jest siatka, zależy od tego, czy grają kobiety czy mężczyźni – w przypadku mężczyzn górna krawędź siatki znajduje się na wysokości 2,43m, zaś w przypadku kobiet – 2,24m. W przypadku rozgrywek młodzików wysokość siatki do siatkówki jest również inna. Z kolei tak wysoko umieszczona siatka do siatkówki powoduje, że siatkarze muszą naprawdę wysoko skakać, by podbić piłkę i nie pozwolić jej upaść na ziemię po swojej stronie – co jest powodem do punktu dla drużyny buty do siatkówkiW grze w siatkę bardzo istotne są nie tylko zagrania rękami, ale również solidnie wyćwiczone mięśnie nóg. Muszą one być elastyczne, mocno rozciągnięte, wyćwiczone do jak najwyższego wyskoku. Trening wyskoku należy przeprowadzać jak najczęściej, oczywiście mając na sobie odpowiednie buty do siatkówki wysokie i chroniące staw skokowy przed urazami. Siatkarze podczas codziennych treningów używają zwykle buty za kostkę lub buty do siatkówki. Są one specjalnie wyprofilowane do męczących treningów rozciągające mięśnie nógAby siatkarz mógł osiągnąć satysfakcjonujący go wysoki wyskok, musi regularnie rozciągać włókna szybkokurczliwe mięśni nóg. Dobrze jest podczas treningów i zawodów nosić ochraniacze na kolana, które uchronią przed urazami staw kolanowy podczas tak intensywnych polegają głównie na częstych przysiadach – na przykład z kolegą na plecach w charakterze obciążenia. Również wspinanie się na palce z takim obciążeniem pozwoli rozciągnąć mięśnie łydek odpowiedzialne za sprężysty, długi celu trenowania wyskoku siatkarskiego polecane są przysiady bułgarskie – polegające na przysiadzie z jedną nogą opartą na krzesło. Wszelkie ćwiczenia pozwalające rozciągnąć mięśnie łydek są w cenie podczas codziennego siatkarskiego treningu. Zaleca się również przed i po treningu wykonać sesję stretchingu czyli rozciągania mięśni. Nie należy jednak podczas nich zapominać o tak wrażliwych miejscach jak nasze stawy, które trzeba chronić przed urazami za pomocą specjalnych sportowych
Witam. To mój pierwszy post na forum, więc witam wszystkich fanów siatkówki. Sprawa wygląda tak: Mam 20 lat, w siatkówkę nie gram zawodowo. Mam 190cm wzrostu, waga 70kg. Zasięg w ataku 324cm, zasięg w bloku 315cm. Robiłem już trening na wyskok, który przyniósł bardzo fajne efekty. Teraz szukam treningu na poprawienie siły ataku.
zdrowie kondycja siatkowka5 5677W artykule dowiesz się o tym jak poprawić skoczność w drużynowej dyscyplinie nr 2 w Polsce, czyli w "siatkówce". Ekscytowaliśmy się nią podczas ostatnich Mistrzostw Świata, na których nasi siatkarze obronili tytuł Mistrza Świata! Jednak to, co widzimy na ekranie naszych telewizorów lub na żywo, na hali to jedynie "efekt końcowy" ich ciężkiej pracy i wylanych litrów potu na treningach!Blok, zagrywka, atak – te wszystkie zagrania są w dużej mierze uzależnione od tego, na jaką wysokość zawodnik jest w stanie wyskoczyć, stąd też wszyscy trenerzy poświęcają dużą uwagę skoczności na treningach od najmłodszych lat każdego zawodnika. W trakcie każdego meczu zawodnicy wykonują bardzo dużą ilość różnego rodzaju jest skoczność?Skoczność to połączenie 2 podstawowych cech: szybkości oraz siły. Określa ona moc pracujących mięśni i ich zdolność do wyskoku. Uzależniona jest ona w głównej mierze od pracy kończyn dolnych (głównie mięśnie czworogłowe ud oraz mięśnie pracujące w stawach biodrowych). To właśnie nad poprawą siły tych mięśni należy zwrócić szczególną uwagę, lecz nie można zapominać również o odpowiednim treningu tułowia, który także odgrywa znaczącą rolę w trakcie zatem należy trenować w celu polepszenia skoczności?Przede wszystkim musimy się skupić nad zwiększeniem siły pracujących mięśni poprzez zastosowanie treningu siłowego. Nie należy zapominać także o jednym, bardzo ważnym aspekcie treningu siłowego. Każde powtórzenie powinno być wykonywane z zachowaniem jak najlepszej techniki, a ciężar musi być dostosowany indywidualnie do każdego zawodnika, zbliżony do maksymalnego. To powoduje, że zawodnik będzie wykonywał mniejszą ilość powtórzeń, stosując większe przerwy między seriami. najlepsze beta-alaniny na rynku: FA Nutrition Performance Beta-Alanine - 300g49,99 PLN Zobacz Produkt UNS Beta Alanine - 200g39,99 PLN Zobacz Produkt Jakie ćwiczenia zastosować?Ćwiczenia wielostawowe – to one będą stanowiły podstawę treningów ukierunkowanych na poprawę skoczności w siatkówce. Ćwiczenia takie jak: przysiady ze sztangą, wykroki bułgarskie, martwy ciąg, wchodzenie na box z obciążeniem, wyciskanie żołnierskie, wyciskanie sztangi, wypychania nóg na suwnicy, wykroki z obciążeniem, front squat, wszelkie ćwiczenia ukierunkowane na wzmocnienie mięśni głębokich brzucha (np. plank) – powinny się znaleźć w planie treningowym każdego siatkarza w celu poprawy dostosowujemy do 85% ciężaru maksymalnego, więc w przypadku, gdy dla danego zawodnika maksymalne obciążenie będzie wynosiło np. przy przysiadach ze sztangą 100 kg, wtedy zawodnik ten będzie wykonywał ćwiczenie z ciężarem 85 ukierunkowane na skoczność mogą poprawić wyniki sportowe siatkarza, lecz należy pamiętać również o innych ważnych aspektach życia codziennego każdego sportowca, jakim jest dobrze zbilansowana dieta, a także regeneracja już teraz idealne suplementy diety, przygotowane dla Twoich potrzeb
Najpierw trzy razy z rzędu triumfowali Włosi. W 2002 roku ich marsz przerwali Brazylijczycy, którzy również trzykrotnie sięgnęli po złoto. W 2014 roku do głosu doszła Polska, która
Obok nauczania i wstępnej fazy doskonalenia techniczno-taktycznego ogólny rozwój motoryczny jest głównym celem szkolenia podstawowego. Sprawność ogólna jest podwaliną, na której można budować później ogólną i specjalną motoryczność. Szczególnie dzieci i młodzież są predysponowane do wszelkich gier i zabaw oraz sportów uzupełniających, co daje im zdobycie dużej ilości nawyków ruchowych. Nie wolno więc tych lat zaprzepaścić. Nawet pierwszy okres dojrzewania nie zakłóca rytmów i skuteczności rozwijania sprawności ogólnej. Siatkarz przez odpowiednie przygotowanie ogólnorozwojowe uzyskuje wszechstronność motoryczną, która pozwala mu na intensywne ćwiczenie specjalistyczne w kolejnych latach treningowych. Racjonalnie prowadzone ćwiczenia ogólnorozwojowe przygotowują układy i funkcje ustroju do uprawiania sportu sobie zdawać sprawę, że wszystkie powyższe zasady są ze sobą ściśle powiązane. Zaniedbanie choćby jednej z nich odbija się negatywnie na jeszcze jedną bardzo ważną kwestię. Każde ćwiczenie nie wyrabia jednej cechy sprawności motorycznej. Stąd wybór ćwiczenia może tylko akcentować pewien ich rodzaj. Każde bowiem ćwiczenie powoduje w mniejszym lub większym stopniu jednoczesne rozwijanie się innych cech i właściwości obok Bardzo dużą uwagę zwracam na rozgrzewkę, która jest nieodzownym elementem pozwalającym na odpowiednie przystosowanie organizmu pod względem funkcjonalnym - jego układów i narządów - do mającego nastąpić w czasie gry wzmożonego wysiłku siatkarza składa się z dwóch części:- ogólnej- specjalistycznejCzęść ogólna to wprowadzenie organizmu do właściwego wysiłku pod względem motorycznym. Część specjalistyczna obejmuje ćwiczenia z piłką związane z siatkówką, jako przygotowanie W wyniku treningu uzyskuje się wyraźną poprawę w podstawowych cechach motorycznych takich jak: siła, szybkość i wytrzymałość. 5. Moim punktem wyjścia w opracowaniu założeń szkoleniowo - sportowych były między innymi wyniki początkowych sprawdzianów, tempo i wielkość poprawy wyników, ocena obciążeń tej pracy stosuję następujące materiały, metody, próby sprawności ukierunkowanej:1. Skok w dal z miejsca - zawodnik stoi na materacu przed linią. W dowolnej chwili wykonuje skok w dal z miejsca. Od miejsca odbicia do ostatniego śladu odmierza się odległość z dokładnością do 0,5 cm. Próbę powtarza się dwukrotnie. Wskazane jest, aby zawodnik wykonał 2 skoki próbne. Pod uwagę brany jest lepszy Wyskok dosiężny z miejsca - podziałka do odmierzania skoku dosiężnego powinna być tak zamontowana, aby pod nią znajdowała się wolna przestrzeń (najlepiej na tablicy do koszykówki). Po odmierzeniu zasięgu max. stojąc, zawodnik wykonuje wyskok z miejsca końcami palców dotykając podziałki. Próbę powtarzamy dwukrotnie, po wykonaniu 1-2 skoków próbnych. Pod uwagę bierzemy lepszy Wyskok dosiężny z rozbiegu (jak do ataku) - zawodnik wykonuje dobieg na wprost do tablicy z podziałką z odległości 3metrów. Przebieg ruchu powinien odwzorowywać ruch jak przy wykonaniu ataku. Badany dotyka ręką atakującą. Odczytujemy wynik lepszy z dwóch powtórzeń. Próbę wykonuje się po wykonaniu 1-2 skoków Szybkość reakcji prostej - próbę przeprowadza się za pomocą okrągłego drzewca o średnicy 1cm. i długości 60 cm. Na nim naniesiona jest skala centymetrowa od zera do 50 cm. Wykonujący próbę siedząc na krześle, trzyma w powietrzu rękę sprawniejszą, ugiętą w łokciu pod kątem 90 stopni. Palce II – V wyprostowane i złączone, trzymane są w płaszczyźnie pionowej, kciuk wyprostowany tworzy z palcem wskazującym kąt 90 stopni. Prowadzący próbę trzyma drzewca za koniec, przy czym ustawione jest za ćwiczącym. Punkt 0 znajduje się na płaszczyźnie wyznaczonej górnymi powierzchniami kciuka i palca wskazującego. Po komendzie ,,uwaga’’ i odczekanie ok. 3 sekund. drzewce zostaje wypuszczone z ręki prowadzącego próbę. Badany stara się jak najszybciej je chwycić. Próbę powtarza się 5 razy. Wynik próby odczytujemy z górnej krawędzi palca wskazującego. O rezultacie w sprawdzianie decyduje suma 3 najlepszych prób. Przed próbami właściwymi umożliwiamy wykonanie 2-3 próbnych Szybkość lokomocyjna 30 metrów - zawodnik wykonuje dystans 30 metrów przed startem, badany dotyka jedną ręką piłki lekarskiej ustawionej na linii końcowej. Prowadzący badanie podaje komendy ,,gotów’’ i ,,start’’ (włączenie stopera). Czas zostaje zatrzymany po przekroczeniu przez zawodnika linii środkowej. Pomiar podawany jest z dokładnością do 0,01 s. Próba powtarzana jest dwukrotnie w odstępie 1 min. Zapisywany jest lepszy wynik- czas. ( Szybkość lokomocyjna 60 metrów - próbę wykonujemy jak w punkcie 5. W tym sprawdzianie odcinek od 6m. do linii końcowej badany wykonuje tyłem. Przebiega więc odcinek 1-2 (2 x 6m.) a następnie odcinek 3-4 (2 x 9 m.). W takiej samej kolejności powtarza drugi odcinek 30m. Próbę powtarzamy dwukrotnie, zachowując co najmniej 2 min. przerwę. Zapisujemy wynik Szybkość ukierunkowana A - badany na sygnał ,,gotów” dotyka piłki położonej na środku linii końcowej boiska do siatkówki. Na sygnał ,,start” rozpoczyna próbę: 1 bieg przodem, dotknięcie obiema dłońmi piłki B2 bieg tyłem, dotknięcie piłki A3 bieg i rzut w przód w kierunku piłki C z dotknięciem jej jednorącz4 bieg przodem z rzutem do piłki D z dotknięciem jej jednorącz5 bieg w kierunku piłki B dotknięcie jej, a następnie pad boczny zakończony dotknięciem piłki D6 poruszanie się krokiem odstawno-dostawnym do piłki E zakończone jej dotknięciem7 bieg w kierunku piłki B dotkniecie jej, a następnie pad boczny zakończony dotknięciem piłki E8 po dotknięciu piłki E bieg tyłem zakończony dotknięciem jednorącz piłki F9 bieg zakończony rzutem i dotknięciem piłki A. Zatrzymanie czasu próby. Próbę powtarza się dwukrotnie, wykonując ją za każdym razem w przeciwnych kierunkach. Wynikiem jest czas łączny obu prób. (rys 2)8. Szybkość ukierunkowana B - próba przebiega jak w punkcie 7. Różnicą jest wykonanie leżenia przodem z klaśnięciem dłońmi na plecach zamiast wyrzutów i przewroty w przód na materacu zamiast padu Siła RR i TT - badany w klęku obunóż na środku materaca (środek zaznaczamy linią) wykonuje rzut piłką oburącz zza głowy. Po rzucie może zostać wykonany pad w przód. W sprawdzianie stosujemy 3 rodzaje piłek: piłka do koszykówki, piłki lekarskie 1-5kg. Próba powtarzana jest dwukrotnie, o wyniku decyduje najlepszy rezultat w rzucie każdą piłką (tab. 1). 10. Gibkość - badany na ławeczce tyłem do drabinki wykonuje max. skłon w przód dotykając końcami palców podziałki centymetrowej przymocowanej do ławeczki. W tej pozycji wytrzymuje 2-3 s. Próbę powtarzamy trzykrotnie, zwracając uwagę na poprawność pozycji (nogi proste w stawach kolanowych, dłoń zachodząca na dłoń). Zapisujemy najlepszy Zwinność wg. Testu sprawności fizycznej L. Deniusiaka - badany staje przed linią startu na wykroku. Na sygnał (rozpoczęcie pomiaru czasu) biegnie do pierwszej chorągiewki okrąża ją nie dotykając, dobiega do materaca gdzie wykonuje przewrót w przód. Następnie biegnie do drugiej chorągiewki okrąża ją i przyjmuje pozycję na czworakach poruszając się w niej do materaca gdzie wykonuje przewrót w przód. Po powrocie wstaje i biegnie do pierwszej chorągiewki, którą okrąża i biegnie do mety. Próbę wykonujemy jeden raz. Czas mierzymy z dokładnością do 0,1s. (rys 4).12. Wytrzymałość ukierunkowana A - 4 materace układamy tworząc ścieżkę. Badany wykonuje 3 wyskoki łączne obunóż z miejsca, po czym wraca na początek ścieżki i rozpoczyna kolejną serię. Łącznie zawodnicy wykonują 4 serie = 12 wyskoków. O wyniku decyduje sama odległość podana w cm. na jaką skoczył badany w każdym Wytrzymałość ukierunkowana B - próbę wykonuje się w czasie 2 min. powtarzając co 15 s. jeden cykl. Za jeden cykl uważać należy wyskok do ataku /1/ dojście do piłki lekarskiej A wyskok do bloku /2,3/, rzut do tyłu /4/. Podczas próby wykonujemy najpierw dojście do piłki A, a w następnym cyklu dojście do piłki B. W czasie 2 min. zawodnik wykonuje łącznie 16 wyskoków. Ocenie podlega wysokość wyskoku do zastawiania i ataku. Ostateczny wynik to suma wszystkich wyskoków (rys. 5). 14. Wskaźnik Rohrera - poprzez porównanie ciężaru ciała i wysokości ciała otrzymujemy wskaźniki Rohrera. W wyniku przeprowadzonych pomiarów zauważymy, ze różnica dość istotna pojawia się dopiero w wieku 15-18 lat. Dla chłopców wartość wskaźnika jest niższa, co oznacza, że dziewczęta w tym wieku nabierają większej masy ciała w stosunku do swojej wysokości niż chłopcy (tabela 3).15. Mierzenie tętna - próba Ruffiera, wykonanie próby, w ciągu 30 sekund wykonuje się 30 przysiadów. Oznaczamy częstotliwość tętna w trzech momentach: przed próbą, bezpośrednio po próbie i po 1 minucie wypoczynku. (Tętno mierzymy przez 15 sekund i mnożymy przez 4). Autorski materiał:Marian Michniewicz
Zobacz 12 odpowiedzi na pytanie: Jak poprawić skoczność np do ataku lub bloku? Pytania . Wszystkie pytania; Sondy&Ankiety; Kategorie . Szkoła - zapytaj eksperta
Bez użycia maszynBez zadbania o tę cechę motoryczną nie ma co marzyć o łamaniu upragnionych barier. Na pierwszy rzut oka trening skoczka wzwyż i średniodystansowca wydaje się zupełnie nieporównywalny. Pierwszy to spec od techniki, który nie katuje się na obozach przygotowawczych morderczymi seriami i interwałami tak, jak biegacz. Czy to oznacza, że „skocznościowcy” mają łatwiejsze treningi? Nic bardziej mylnego. Wystarczy pół godziny intensywnych wyskoków z przysiadów, wieloskoków i skipów, by zmęczyć się bardziej niż dwugodzinnym wybieganiem. Ćwiczenia, które mają przyczynić się do wyższego skakania, to intensywne metody treningowe. Zależą one od takich uwarunkowań, jak wiek, płeć, stopień zaawansowania trenującego, u zawodowców decydują też szczegóły, np. wykończenie butów do siatkówki. Ćwiczenia rozwijające skoczność dzielą się na te koncentrujące się na sile odbicia i uniwersalne, dotyczące również wykończenia skoku. Co najważniejsze – do większości z nich nie jest potrzebny specjalistyczny sprzęt. Poprawa wybiciaW ćwiczeniach nakierunkowanych na mocne odbicie łączy się elementy siły (włożonej w odbicie) z szybkością (zgodnie z teorią pędu) w sposób wzajemnie się uzupełniający. Zalicza się do nich wyskoki z przysiadów głębokich i półprzysiadów. To ćwiczenia charakterystyczne dla skoczków narciarskich, którzy z pozycji kucznej wyprostowują nogi po uprzednim wybiciu. Dla wzmocnienia ramion można wyprostować je przy przysiadach i wycofać przy wybiciu. Kilka takich „wystrzałów” można wykorzystać jako mocny akcent na koniec treningu. Do ćwiczeń poprawiających siłę wybicia zalicza się trucht z wysokimi wymachami kolan w górę, przyspieszony bieg w miejscu, wspięcia i unoszenia łydek, rozciąganie i marsz z głębokimi wypadami. W tych ostatnich nie chodzi wyłącznie o jak najdłuższy wypad. Wręcz przeciwnie – lepiej wykonać krótszy, ale taki, który pozwoli na odpychanie się piętą z powrotem do pozycji stojącej. Jak połączyć wypady z wyskokami w prosty sposób? Z przysiadu lub półprzysiadu wykonuje się mocne odbicie w górę, a na koniec – lądowanie na wypadzie (popularny u skoczków telemark), zmieniając co próbę nogę wykroczną. Przy wspięciach wystarczy nam stopień lub profesjonalny step do ćwiczeń. Wolną piętą wspinamy się lub opuszczamy przy mocnej pracy łydek. WieloskokiWykonują je przede wszystkim biegacze, ale w rozgrzewkowej gamie ćwiczeń mają je też inni przedstawiciele „skocznych” dyscyplin. Wieloskoki i skipy to ćwiczenia, które warto umieścić w swojej rozgrzewce niezależnie od tego, czy jest wykonywana przed szybką jednostką biegową, czy meczem siatkarskim lub koszykarskim. Skipy wykonujemy w truchcie, na rozluźnionej partii mięśni. Wieloskoki to ćwiczenia angażujące wiele grup mięśniowych, możliwe do wykonania w różnych modyfikacjach. U biegaczy są nastawione na wydłużenie kroku, w wersji skocznej trenujący skupiają się na skierowaniu odbicia w górę. Istotne jest, by wieloskoki robić w pozycji rozluźnionej, z poprawną pracą rąk, bez skrętów tułowia tuż po wyskokach. Ćwiczenia w miejscuWykonujemy je seriami, do dziesięciu powtórzeń. Skoki na jednej nodze lub obunóż, z uniesieniem kolan na wysokość klatki piersiowej, rozwijają siłę zrywową i – jak na mocny akcent przystało –znacznie pobudzają układ nerwowo-mięśniowy. W przerwie między intensywnymi wyskokami w miejscu warto wpleść elementy gibkościowe lub trucht. ZeskokiZalecane są tylko dla zawodowców i tych, którzy nie mają problemów ze stawami skokowymi. Wykorzystuje się w nich zeskok z niewielkiej wysokości – poziomu ławki lub taboretu, po którym przybiera się pozycję głębokiego przysiadu. Z takiej pozycji, już po zeskoczeniu, wykonujemy mocne, obunożne odbicie.
Siatkówka na siedząco. Siatkówka na siedząco ( ang. sitting-ball) – sportowa gra zespołowa, będąca odmianą tradycyjnej piłki siatkowej. Gra została wymyślona jako sport dla osób niepełnosprawnych. Obecnie uprawiają ją również pełnosprawni siatkarze. Powstała z połączenia dwóch gier: niemieckiego sitzballu oraz siatkówki.
Obserwacje sportowców wysokiej klasy wskazują na to, że w kolejnych latach treningów ich skoczność nie wzrasta istotnie. Jest to szczególnie zaskakujące u sportowców reprezentujących niektóre zespołowe gry sportowe (min. siatkówka, koszykówka, piłka ręczna), którzy w ramach meczów i treningów wykonują bardzo dużą ilość różnego rodzaju skoków. Dodatkowo często stosują oni w ramach zajęć uzupełniających ćwiczenia skocznościowe. Czy oznacza to, że poprawienie skoczności u doświadczonych zawodników nie jest już możliwe? Jeżeli mamy do czynienia z zawodnikami o długim stażu treningowym i wysokim poziome skoczności być może tak, ale u wielu innych – zdecydowanie nie. Dlaczego więc trening skoczności nie przynosi zamierzonych rezultatów i jak w takim razie powinno się postępować przy zwiększaniu tej zdolności? Jeżeli u zawodników wysokiej klasy wystąpiła stabilizacja skoczności, to dalsze stosowanie w procesie treningowym różnego rodzaju skoków nie wpłynie wyraźniej na jej poprawę, gdyż stały się one dla nich bodźcami swoistymi. Jak wiec postępować w takiej sytuacji ? W artykule pt. „Czy skoczność jest tożsama z mocą kończyn dolnych?” przedstawiono badania naukowców, którzy na podstawie wieloletnich testów z wykorzystaniem platformy dynamometrycznej, stwierdzili że skoczność w dużej mierze jest zależna od siły kończyn dolnych (głównie mięśni prostujących w stawach kolanowych i biodrowych). Chcąc więc poprawić skoczność powinniśmy skoncentrować się na zwiększeniu siły mięśni kończyn dolnych oraz tułowia. O ile zwiększenie mocy jest możliwe poprzez stosowanie różnego rodzaju ćwiczeń, to poprawienie skoczności bez stosowania ćwiczeń ukierunkowanych na zwiększanie siły jest bardzo trudne. Potwierdzają to wyniki badań, w których poszukiwano zależności pomiędzy rodzajem treningu a przyrostem skoczności i mocy. W jednych z nich stwierdzono, że po 6 tygodniach systematycznych treningów istotna poprawa skoczności (8,1 %) wystąpiła tylko w grupie, której trening był ukierunkowany na siłę. Moc maksymalna kończyn dolnych wzrosła zarówno w tej grupie (o 18 %) jak i w grupie trenującej szybkość (0 %) (Bartosiewicz 1989). O tym, że można zwiększyć skoczność i moc poprzez samo zwiększanie siły, bez stosowania ćwiczeń skocznościowych, świadczą wyniki innego eksperymentu. Wśród zawodników, którzy w okresie 3 tygodni wykonali 12 treningów (5 tradycyjnych treningów siłowych bez skoków oraz 6 treningów składających się z dynamicznych odbić kończynami dolnymi z wykorzystaniem trenażera wahadłowego) skoczność wzrosła 7,7 %, a moc maksymalna o 12,7 %. W tym czasie siła maksymalna nóg wzrosła o 9,8 %, a ciężar maksymalny w przysiadzie ze sztangą na barkach zwiększył się o 19,3 % (Trzaskoma 1994). W innym eksperymencie wykazano, że w treningu w którym siła maksymalna mięśni kończyn dolnych nie zmieniła się istotnie, pomimo znacznego przyrostu mocy, skoczność nie uległa poprawie (Trzaskoma i Trzaskoma 1994). Warto zauważyć jednak, że większość eksperymentów wykazała, że poprawa skoczności związana jest bardziej ze wzrostem siły rozwijanej przy pokonywaniu dużych obciążeń ze stosunkowo niskimi prędkościami (np. wzrost ciężaru maksymalnego w przysiadzie ze sztangą na barkach), a więc tak naprawdę mocy przejawianej w strefie dużego oporu, niż siły maksymalnej mierzonej w warunkach statycznych. Bardzo pouczające są wyniki kolejnych badań, które dowodzą że wykonanie bardzo dużej liczby skoków może nie zwiększyć istotnie skoczności. Co ciekawsze, dotyczy to także początkujących sportowców. W eksperymencie tym 14-15 letnich siatkarzy podzielono na dwie grupy. Pierwsze z nich oprócz normalnego treningu specjalistycznego, przez 3 miesiące poddawana została dodatkowemu treningowi plyometrycznemu z częstością 2 razy w tygodniu. Składał się on z 160 skoków, w tym 60 wyskoków pionowych po zeskoku w głąb. Pomimo wykonania tak dużej liczby skoków w porównaniu z grupą kontrolną (w ciągu 12 tygodni 3840 skoków, w tym 1440 po zeskoku w głąb) zbadany przyrost skoczności w stosunku do niej był niewielki (mniej niż 5 %) i nieistotny statystycznie (Carvalho i wsp. 1998). W innym eksperymencie, u studentów poddanych 4 tygodniowemu treningowi (5 razy w tygodniu po 6 serii złożonych z 15 wyskoków), nie zanotowano istotnego wzrostu skoczności (Fidelus i wps. 1996). Powyższe wyniki badań świadczą o znikomym wpływie ćwiczeń skocznościowych na poprawę skoczności, szczególnie u sportowców, których treningi specjalistyczne obfitują w różnego rodzaju wyskoki. Jak więc trzeba postępować przy zwiększaniu skoczności? Zarówno badania jak i praktyka trenerska wskazują, że przede wszystkim powinno dążyć się do zwiększenia siły oraz mocy „siłowej” mięśni kończyn dolnych (głownie prostowników w stawach kolanowych i biodrowych) oraz tułowia (pamiętając o tym, że odgrywa on także znacząca rolę podczas wyskoku). Istotne jest także aby ćwiczenia wykonywane w celu zwiększenia skoczności były nastawione na jakość, a nie na ilość. Muszą odbywać się one z maksymalnym zaangażowaniem, a wyniki osiągane w każdym z powtórzeń mają być zbliżone do maksymalnego. Powinno zatem stosować się mniejszą ilość powtórzeń w serii oraz większe przerwy odpoczynkowe pomiędzy seriami, aby ćwiczenia skocznościowe nie przerodziły się w ćwiczenia kształtujące wytrzymałość siłową. Nie można zapomnieć jednak, że skoczność jest zdolnością w dużym stopniu uwarunkowaną genetycznie i zwiększenie jej o np. 25-30 % raczej nie będzie możliwe. Jednak przy odpowiednio zaplanowanym treningu 10 % przyrost skoczności jest założeniem możliwym do zrealizowania, a w wielu dyscyplinach może on wpłynąć na wzrost poziomu sportowego zawodnika (np. piłka siatkowa, piłka koszykowa czy skoki lekkoatletyczne). Opracowano na podstawie: 1. Trzaskoma Z., Trzaskoma Ł. 2001. Kompleksowe zwiększanie siły mięśniowej sportowców. Biblioteka Trenera. Warszawa. 2. Bartosiewicz G. 1989. Biomechaniczna analiza możliwości siłowo-szybkościowych kończyn dolnych i tułowia człwowieka. AWF. Warszawa. 3. Trzaskoma Z. 1994. Wykorzystanie trenażera wahadłowego w zwiększaniu możliwości siłowo-szybkościowych mięśni kończyn dolnych człowieka. Biology of Sport, Suplement 6: 1-119. 4. Trzaskoma Z., Trzaskoma Ł. 1999. The effect of plyometric and weight training on leg strength and vertical jump performance. Proc. 2nd International Conference on Weightlifting and Strenght Training, Lee, PJK (ed.), Ipoh, Marsylia, s. 101. 5. Carvalho C., Marques A., OlivieiraJ., Morais 1998. Evaluation of load intnsity (60 vs 90 IHD) in plyometric training programs. Conference Book of International Conference on Weightlifting and Strenght Training. K. Hakkinen (ed.) Lahti, Finland, s. 307 – 308. 6. Fidelus K., Mastalerz A., Ostrowska E., Urbanik Cz., Wychowański M. 1996. Zmiana mocy i siły mięśniowej pod wpływem treningu skocznościowego. Materialy XIII Szkoły Biomechaniki, Poznań, Monografia nr 330 (red. Dworak), s. 171 – 176. trening skoczności trening skoczności trening skoczności
Bieganie to również technika! – zobacz co robić, by poprawić swoje osiągi. Większość osób rozpoczynających swoją przygodę z bieganiem nie zastanawia się zbytnio nad prawidłową techniką biegu, skupiając się na wydolności, możliwości zmniejszenia wagi ciała oraz odpowiednie j odzieży do biegania. Oczywiście są to ważne
Centralna retinopatia surowicza CRS Męty ciała szklistego Odwarstwienie siatkówki Otwór w plamce Retinopatia wcześniacza Zakrzep żyły środkowej Siatkówka oka jest przezroczystą, cienką błoną, która wyściela wnętrze gałki ocznej. Zlokalizowane są w niej pierwsze neurony drogi wzrokowej, z których sygnał wzrokowy poprzez nerw wzrokowy jest przekazywany dalej, do mózgu. Centralną częścią siatkówki oka jest plamka żółta, która dzięki swojej specyficznej budowie stanowi miejsce najostrzejszego widzenia. To tutaj powstają barwne obrazy o największej rozdzielczości. Siatkówka wykazuje bardzo wysoki metabolizm, co oznacza, że niezwykle ważne jest jej prawidłowe odżywianie. Siatkówka jest odżywiania z dwóch źródeł – tętnicy środkowej siatkówki i naczyniówki. Taki schemat odżywiania wiąże ściśle siatkówkę z naczyniówką (znajdującą się pod nią) i powoduje, że większość chorób nabytych obejmuje obie te tkanki jednocześnie. Określane są wtedy jako choroby kompleksu siatkówkowo- -naczyniówkowego. Specyfika budowy siatkówki powoduje, że szczególnie dokuczliwe i szybko zauważane przez pacjenta są choroby części centralnej siatkówki. Podstawowym objawem jest nagłe lub stopniowe pogorszenie widzenia centralnego odczuwane jako zniekształcone widzenie obrazów z bliska lub z odległości. Objawem wyprzedzającym ten stan może być pogorszenie jakości widzenia pod postacią słabszego widzenia barw, wysycenia kolorów, gorszego postrzegania kontrastu, jasności widzenia. Ponieważ choroba centralnej części siatkówki dotyczy tylko jednego oka przy w pełni zdrowym drugim oku, objawy powyższe mogą pozostawać przez chorego długo niezauważone. Stąd niezwykle ważna jest prosta samokontrola widzenia polegająca na oglądaniu przedmiotów jednoocznie, przy zasłoniętym drugim oku. Test należy wykonać trzymając kartkę w odległości ok. 30 cm od oczu, tj. w naturalnej odległości „do czytania”. Jeżeli zazwyczaj korzystasz podczas czytania z okularów – przed wykonaniem badania załóż je. Test przeprowadź dla każdego oka osobno. Postępuj wg instrukcji opisanej na teście Amslera. Choroby siatkówki oka Najczęstszą przyczyną chorób siatkówki są procesy zwyrodnieniowe spowodowane wrodzoną lub nabytą wadą wzroku lub związane z chorobami ogólnoustrojowymi, np. z cukrzycą (cukrzycowy obrzęk plamki – DME), nadciśnieniem tętniczym (zakrzep żyły środkowej lub jej gałęzi – RVO) czy wiekiem (zwyrodnienie plamki związane z wiekiem – AMD). Kolejne przyczyny to zmiany pozapalne: błony nasiatkówkowe, otwory w plamce, trakcje szklistkowo-siatkówkowe. Zmiany te występują najczęściej u osób po 50. roku życia, co jest związane z postępującymi z wiekiem procesami zwyrodnieniowymi ciała szklistego, siatkówki i naczyniówki, indukowanymi obecnością procesu miażdżycowego i zmianami w obrębie łożyska naczyniowego siatkówki i naczyniówki. Szczególnie niebezpieczne są zmiany zakrzepowe mogące doprowadzić do poważnego uszkodzenia funkcji siatkówki. Choroba Stargardta młodzieńcze zwyrodnienie plamki Choroba Stargardta (młodzieńcze zwyrodnienie plamki), należy do grupy tzw. dystrofii plamki i jest najczęstszym zwyrodnieniem plamki siatkówki u dzieci i młodzieży. Choroba ta występuje w populacji ogólnej z częstością około 1 na osób. Choroba Stargardta polega na niepoddającym się leczeniu, stopniowym pogarszaniu się centralnej ostrości wzroku, niekiedy z zaburzeniami widzenia barwnego i światłowstrętem. W niektórych przypadkach zanik centralnego widzenia może nastąpić niezmiernie szybko, w czasie zaledwie kilku miesięcy. Najczęstsze objawy choroby Stargardta to: zniekształcone i zamazane widzenienieumiejętność patrzenia na obiekty przy niskim oświetleniutrudności w czytaniu i rozpoznawaniu twarzyutrata rozróżniania kolorów (na dalszych etapach rozwoju choroby) Pierwsze objawy kliniczne Choroby Stargardta pojawiają się zazwyczaj u osób w wieku 7-19 lat. Szybko dochodzi do obniżenia i/lub utraty widzenia centralnego przy zachowanym widzeniu obwodowym. Choroba Stargardta powodowana jest mutacjami genu ABCR . W 90% przypadków dziedziczenie jest autosomalne recesywne, co oznacza, że istnieje 25% ryzyka powtórzenia się choroby u rodzeństwa osoby chorej, zaś bardzo niskie ryzyko (poniżej 1%) wystąpienia choroby również u jej potomstwa.. Ponieważ w chorobie Stargardta dochodzi do uszkodzenia plamki chorzy mają znacznie ograniczone widzenie centralne (posiada ok. 10% widzenia). Za pomocą silnie powiększających szkieł, chory jest w stanie czytać. Orientacja w terenie nie zostaje silnie zaburzona, ponieważ choroba nie wpływa na widzenie peryferyjne. Zakrzep żyły środkowej siatkówki CRVO Zakrzep żyły środkowej siatkówki (ang. central retinal vein occlusion, CRVO) to choroba, która polega na nagłym wystąpieniu zmian na dnie oka na skutek zamknięcia naczynia żylnego. Wyróżnia się dwie postacie zakrzepu żyły środkowej siatkówki: niedokrwienną i bez niedokrwienia. W przypadku postaci bez niedokrwienia, pierwszymi objawami są zamglenie widzenia, a następnie pogorszenie wzroku. W przypadku postaci niedokrwiennej występuje nagłe pogorszenie wzroku. Jedną z głównych przyczyn zakrzepu żyły środkowej lub jej gałęzi jest miażdżyca. Czynniki ryzyka to wiek – ponad 50% chorych ma ponad 65 lat;choroby ogólnoustrojowe:choroba nadciśnieniowa,hiperlipidemia,cukrzyca,otyłośćpalenie tytoniu; a także czynniki miejscowe, jaskranadwzrocznośćstany zapalne okazagięcia i ucisk żył oka
qk3T3Jn. z8gpt165y2.pages.dev/91z8gpt165y2.pages.dev/330z8gpt165y2.pages.dev/35z8gpt165y2.pages.dev/374z8gpt165y2.pages.dev/260z8gpt165y2.pages.dev/69z8gpt165y2.pages.dev/83z8gpt165y2.pages.dev/105z8gpt165y2.pages.dev/193
jak poprawić skoczność w siatkówce
